Առաջին անգամն էր,
ինքս իմ «Խաղիս» կանոնն էր,
Օրերս անմոռանալի՝ աննկարագրելի էր,
Այո՛… Եթէ ոչ երազ, այլ հոգու կարօտ պարտք էր…
Հարազատ լեռներ էր,
Հայուն շատ յայտնի խորը ձորեր էր,
Առօրեայ Հոգսեր խնդիրներով ԼԻ՜ ժողովուրդ էր,
Բայց միեւնոյն Ժամանակ զուարթ ու հպարտ էր…
Կանգուն գիւղեր էր,
Կառչած անխախտ Հայրենիք էր,
Գեղեցիկ ու ժպտուն տեսարան բնօրրան էր,
Իսկ գիշերը մութ, աչքերիս անհնար մրափ էր…
Ուրիշ էր, Բարեբախտաբար, իմ տեսածս միայն ԼՈՌԻՆ էր. Գալով՝ ետ տեսնելը անխուսափելի երդում էր…
Ասպետ Հարմանտայեան